جام جهان‌نما
برف
برنده جایزه بزرگ هفته بین‌الملل منتقدان جشنواره کن 2008، اولین فیلم بلند داستانی است که خانم آیدا بگیچ کارگردانی کرده و محصول مشترک بوسنی و هرزگوین، ایران، آلمان و فرانسه است. داستان «برف» سال 1997 و در روستایی کوچک در بوسنی اتفاق می‌افتد که جنگ تقریباً تمام مردانش را از آن گرفته است و زنان بازمانده باید تصمیم بگیرند که در روزهای پس از جنگ در خانه‌هایشان بمانند یا خانه را به معامله‌گران املاک و مستغلات بفروشند؛ داستانی که بسیار خوب نوشته شده، با فیلم‌برداری چشم‌‌نواز و بازی‌های عالی که نیازی به صحنه‌های عظیم اکشن برای جلب و نگه‌داشتن تماشاگر ندارد. ساده‌ترین لحظه‌ها بسیار تأثیرگذار از کار درآمده‌اند و نمادگرایی فیلم - مثل بلندشدن موی سر پسرک و خود نماد برف - تأمل‌برانگیز است. شخصیت بیوه‌زنانی که در این شرایط باید فرزندانشان را از آب‌وگل درآورند، با وجود نقاط ضعف، پرداختی عالی دارد و به‌ویژه بازی زانا ماریانوویچ، بازیگر نقش آلما ستودنی است. فیلم به اتکای این شخصیت‌ها و بازی‌ها مدام روی مرز باریک میان امید و تلخ‌اندیشی قدم برمی‌دارد و پیش می‌رود.
جام جهان‌نما
شیر
دومین قسمت از سه‌گانه «شاعر» سمی کاپلان‌اغلو که با فیلم «تخم‌مرغ» - برنده جایزه بهترین کارگردانی و بهترین دستاورد فنی و هنری بخش بین‌المللی دوره قبلی جشنواره فیلم فجر - آغاز شد، نگاهی دارد به زندگی یوسف، شاعر جوان در دل جامعه‌ای در حال تحول. یوسف که برای کار ادبی در شهرستان دورافتاده محل سکونتش آینده‌ای نمی‌بیند مجبور است به مادرش که بیوه‌ای جوان است در کار شیرفروشی کمک کند و بر دغدغه‌هایش درباره آینده و دوران بزرگ‌سالی فایق آید. فیلم قبلی این سه‌گانه زندگی یوسف شاعر در پیرنه‌سر را روایت می‌کرد و قسمت سوم که لابد «کره و پنیر»، «ماست» یا «نان» نام دارد، به کودکی شاعر می‌پردازد. «شیر»، محصول کشور ترکیه پیش از این در بخش مسابقه جشنواره فیلم ونیز هم حضور داشته است. کاپلان‌اغلو در این فیلم به مسئله ازمیان‌رفتن معصومیت در کشمکش‌های اجتماعی می‌پردازد و علاوه بر نگرش اجتماعی، دیدگاهی ماورایی نیز دارد.
جام جهان‌نما
ورود با پاپ‌کورن ممنوع
این فیلم درباره عاشقان سینما و مبارزه طرفداران سینمای مستقل هنری برای بقا در عصر سرگرمی‌سازی صنعتی، با رویکردی مستند‌گونه به‌سراغ گردانندگان یک سالن سینمای شهری کوچک در فرانسه رفته است. داستان «ورود با پاپ‌کورن ممنوع»، ساخته گائل موکار در سالن سینمای «آتالانت» شهر بایدن در جنوب غربی فرانسه میگذرد که نامش را از فیلم کلاسیک فرانسوی ساخته ژان ویگو گرفته است. سالن «آتالانت» پاتوقی دوست‌داشتنی است که طرفداران هنر هفتم در آن‌جا به بحث‌های روشنفکرانه، طرح‌ریزی برای دنیای ایده‌آل تازه، برنامه‌ریزی برای شورش یا جست‌وجوی لحظاتی از صمیمیت و انسانیت می‌پردازند. فیلم‌نامه را رامونتسو کاربیسو - مدیر سینما - همراه با ژان ژرژوال و بوریاسن ماتن نوشته و در نقش خود، دغدغه‌های مدیر چنین سینمایی را به تصویر می‌کشد: چگونه با فشار از جانب شرکت‌های پخش برخورد کند؟ بازشدن سالن‌های مالتی پلکس در اطراف «آتالانت» را چگونه تاب بیاورد؟ با کمبود‌‌های مالی چه کند؟ و سرانجام، چگونه در این شرایط مهلک سینمایش را حفظ کند؟ زمان فیلم 90 دقیقه است و به‌طریقه اچ.دی تصویربرداری شده است.
جشنواره جشنواره‌ها
کابی، مادر ما
یوجی یامادا، فیلم‌ساز کهنه‌کار ژاپنی با این درام درباره جنگ جهانی دوم، هشتادمین فیلم را به فهرست بلند کارنامه‌اش افزود. داستان این فیلمِ نامزد خرس طلایی جشنواره برلین 2008، در توکیوی سال 1940 آغاز می‌شود. پروفسور شیگرو نوگامی (میتسوگورو باندو) به جرم انتقاد ازدولت ژاپن به علت حمله نظامی به چین، در زندان به‌سر می‌برد و همسر او کایو (سایوری یوشیناگا) که به او «کابی» هم می‌گویند و دو دخترش با فقر دست‌وپنجه نرم می‌کنند. همسایه‌ها با آن‌که به عقاید سیاسی پروفسور نظر خوشی ندارند، سعی می‌کنند به این خانواده کمک کنند. شاگرد سابق پروفسور به نام تورو یاماساکی (تادانوبو آسانو) بیش از همه به آن‌ها کمک می‌کند. مسائلی نظیر وظیفه و اخلاق و نوع‌دوستی در جریان تلاش این خانواده برای بقا مطرح می‌شود و هسته مرکزی فیلم را تشکیل می‌دهد. کارگردانی یامادا بسیار حساب‌شده و قدرتمند است، اما به‌طورکلی فیلم فاقد امضای شخصی و سبک ویژه‌ای است که بتوان به کارگردان نسبت داد. آسانوا که امسال در فیلم «مغول» هم در جشنواره حضور دارد، در نقش تورو یاماساکی دست‌وپاچلفتی خوب جا نمی‌افتد.
طرح صحنه در بازسازی دقیق فضای ژاپن دوران جنگ جهانی دوم موفق است و مخصوصاً صحنه‌های پوشیده از برف خیلی خوب درآمده است.
نمایش ویژه: فیلم‌های روز
فرمانده
اولین انیمیشن ژاپنی را که کاملاً با تکنیک سی.جی ساخته شده، فومیهیگو سوری کارگردانی کرده است. در فیلم «فرمانده» با فیلم‌نامه ها‌روکاماندا و فومبهیکو سوری آینده ژاپن در سال 2077 تصویر می‌شود؛ زمانی که سازمان ملل و کل جامعه جهانی در پی یک ماجرای ربوتیک ژاپن را شکست داده‌اند و این کشور 10 سال در «انزوای الکترومغناطیسی»(!) به سر برده است. در این میان از سرزمین آزاد یک واحد کماندویی ربوکاپ‌مانند به کنفرانس سری یک شرکت مخوف صنعتی ژاپن حمله می‌کند و در این مأموریت مخفی «وکسیل» فرمانده باید در مدت 72 ساعت بر دشمنان غلبه کند. ظاهراً فیلم‌نامه‌نویس چندان نخواسته بر طبل میهن‌پرستی بکوبد و بد و خوب در میان خود ژاپنی‌ها اتفاق می‌افتد و به قول یکی از شخصیت‌ها «این یک مسئله داخلی میان ژاپنی‌هاست.» پل اوکنفولد، آهنگ‌ساز «شرکت 2» و «ماتریکس2» موسیقی این انیمیشن را با تلفیقی از سازهای بادی برنجی به سبک‌وسیاق ریچارد واگنر و موسیقی تکنو و راک ساخته است.
در جست‌وجوی حقیقت
نشانه‌های عشق
درام عاشقانه‌ای محصول اندونزی، ساخته هانونگ برامانتیو، اقتباسی است از رمانی که حبیب‌الرحمان الشیرازی نوشته و ماجرای آن در مصر میگذرد. فهری (فدی نوریل) یک پسر دانشجوی مسلمان و نجیب است که در یکی از دانشگاه‌های مذهبی معتبر مصر تحصیل می‌کند او با اعتقادی راسخ، علیه افراطی‌گری مبارزه می‌کند و هواداران بسیاری هم در بین دانشجویان دارد. یکی از دانشجویان دختر به نام نورول (ملانی پوتریا) به فهری علاقه‌مند می‌شود و در این میان فهری به‌خاطر احساس ترحم، از دختر دانشجوی دیگری به نام نورا(زسکیا عریامکا) حمایت می‌کند؛ حمایتی که نورا آن را نشانه علاقه فهری تعبیر می‌کند و البته ماریا(کارسیاپوتری)ی مسیحی و عایشه (ریانتی ریانون کاترایت) آلمانی مسلمان نیز پا به ماجرا می‌گذارند. این فیلم دوساعته در واقع درامی است در سه پرده که پرده دوم آن یک درام دادگاهی است و در بخش سوم عشق و فداکاری و ایمان به اوج می‌رسد و البته بسیاری از شاخ‌و‌برگ‌های اضافی این داستان قابل حذف است؛ در این صورت، اثری منسجم‌تر، اگرنه بهتر، پدید می‌آمد.
نظر شما