در شلوغی و تراکم خبری روزهای جشنواره، بسیاری از نوشته‌ها و خبرها به چشم نمی‌آیند و گم می‌شوند. در این‌جا گزیده‌ای از برخی از این یادداشت‌ها و اظهارنظرها را آورده‌ایم تا دیده شوند و مورد توجه قرار بگیرند. به رسم الخط و شیوه نگارش این «برگزیده‌ها» دست نزده‌ایم تا رعایت امانت کرده باشیم.
گزیده‌ای از پیام محمود احمدی‌نژاد، ریاست‌جمهور به جشنواره 27 فیلم فجر:
دوستان من؛ امروز که جهان در آستانه تحولات بزرگ‌تر و بزرگ‌تری قرار دارد، هنرمندان سرزمین پاکی و روشنایی در مشارکت با هنر و هنرمندان متعهد جهان و با معرفی ویژگی‌های مدینه فاضله و حیات طیبه و برداشتن نقاب از چهره حقیقی نظام استعدادکش و ضدانسانی اصالت سرمایه و لذت، راه را برای حرکت عمومی ملت‌ها در این مسیر نورانی بگشایند... یاران من؛ شب طولانی و ظلمانی بشر شکسته است. با انفجار نور سپیده دمیده است و مژده طلوع خورشید، رهایی و عزت را صلا داده است. بشتابید که راه منتظر است و آفتاب یارانش را می‌خواند.
گزیده‌ای از پیام محمدرضا جعفری جلوه، معاون امور سینمایی:
آیا ندیدی که این درخت پاک در این سال سی، چگونه بالید؟ و با کدامین هزینه‌های ناب و دستان نوازشگر کدامین باغبانان پیر، ماند و ما و شما و همگان را بر خوان میوه‌های خویش نشاند؟ و از میان میوه‌های باغ، سینمای نوین ایران است که در انقلاب زاده شد، در همان روز باشکوه بازگشت، که او سینمایی نجیب و پاک را تمنا کرد و اهالی این عرصه را به امید و ایمان صلا داد.
گزیده‌ای از پیام مجید شاه‌حسینی، دبیر جشنواره:
هدهد سالکی بود که سودای سیمرغ در سر داشت، شولای نور در برداشت، هفت شهر عشق زیر پر داشت، این گونه بود که قصه غربت غربی را در جلوه‌گاه شرق تجلی روایت کرد. چشم واقعیت گشود و از جام جهان‌نما حکایت کرد.
گزیده‌ای از پیام محمد حسین صفارهرندی، وزیر ارشاد:
حق این بوده است که شعار عدالت و مهرورزی و بازگشت به هویت اصیل ایرانی و اسلامی که همانا برگرفته از اصول اولیه انقلاب است، در تاروپود سیاست‌ها، برنامه و به‌ویژه تولیدات سینمایی این سال‌ها نمود و بروز و ظهور لازم را داشته باشد که بحمدا... علی‌رغم سختی، پیچیدگی و ظرافت کار در سینما به ویژه فرآیند خلق یک اثر فاخر، امروزه آثار و علائم امیدوارکننده‌ای از رشد و جهش دوباره سینمای ایران قابل مشاهده است... امید آن که جشنواره بین‌المللی فیلم فجر که اینک بیست‌و‌هفتمین دوره خود را با افقی روشن در پیش روی دارد، نزد ملت‌ها و همه علاقه‌مندان در سراسر عالم به درجه‌ای از اعتبار برسد که انتخاب و جهت‌گیری‌های آن دریچه تازه‌تری را به روی سینما بگشاید و گفتمان غالب در بسیاری از مجامع و جشنواره‌های سینمایی خارجی را که متأثر از یک‌جانبه‌گرایی نظام سلطه است، به چالش جدی کشد و آشکارکننده حقایق انکارشده توسط آنان در پیشگاه وجدان بیدار ملت‌های جهان باشد.
گزیده‌ای از نقد امید صدرایی در روزنامه کیهان درباره «سوپراستار»:
فیلم اگرچه سبک زندگی غربی، از نوع مفرط آن را نفی می‌کند اما در نهایت نیز به حیات صحیح ختم نمی‌شود. آن‌جا که شخصیت اصلی فیلم از کرده خودش پشیمان می‌شود، می‌گوید که تصمیم دارد از این پس زندگی طبیعی داشته باشد! اما منظور از زندگی طبیعی معلوم نمی‌شود که چیست! در برخورد مردم هم با بازیگر مطرح بیش از حد غلو شده است. به طوری که این بازیگر دائم با سیل مردم و علاقه‌مندانش روبه‌روست. روش تعامل آدم‌ها با سوپراستار به گونه‌ای است که در آن مردم عادی تحقیر شده‌اند.
گزیده‌ای از نقد محسن سلیمانی‌فخر در روزنامه کیهان درباره «هر شب تنهایی»:
«هر شب تنهایی» سرشار از نماهایی حسی و تأثیرگذار است، تصاویری که با نمونه‌های مشابه‌اش فرق به سزایی دارد و با ماجرای کلیشه‌ای اما شخصیت‌های بدیع و آوانگارد خود توانسته مضمون و موضوع «اعتقاد و باور» به ائمه را که از خصایص بعضاً مشترک ایرانیان است را از دریچه‌ای دیگر و واقع‌نگر عنوان کند.
گزیده‌ای از مقاله پژمان کریمی در روزنامه کیهان درباره «وقتی همه خوابیم»:
در مجموع «وقتی همه خوابیم»، با طرح ادعای «نبود آزادی و سرکوب اندیشه و روند تخدیری جامعه» دست به قلب واقعیت و سیاه‌نمایی می‌زند. آیا واقعیت جامعه ما، سرکوب آزادی و اندیشه است؟ آیا اکنون هر مخالفی به جرم دگراندیشی و همگام نبودن با اندیشه و ساختار سیاسی کشور، در سایه جفا قرار می‌گیرد؟ آیا هنرمندان مجال طرح دیدگاه‌های خود را ندارند؟ سازنده «وقتی همه خوابیم» به ازای این‌که همه را در خواب غفلت قلمداد کند، با چشم بازتری به محیط پیرامونی‌اش بنگرد و معنای استبداد را نه در ایران امروزی، بلکه در فرامرزها جستجو نماید. آن‌جا که تردید نسبت به یک موضوع مانند «هلوکاست» با محکومیت به زندان چند ساله پاسخ داده می‌شود! آن‌جا که کودکان و زنان بی‌دفاع تنها به جرم دوست داشتن خانه خود با گلوله‌های فسفری هدف قرار می‌گیرند! آن‌جا که به منظور تحمیل خواسته‌های شیطانی، آب و آذوقه را از زن و مرد و کوچک و پیر و جوان مضایقه می‌کنند!
گزیده‌ای از مقاله رضا چاووش در روزنامه کیهان درباره بخش بین‌الملل جشنواره:
یکی از اهداف مهم این بخش جشنواره و به‌طور کلی فیلم‌های خارجی جشنواره توجه به فیلم‌های غیرهالیوودی است. به همین دلیل نیز در بخش مسابقه بین‌الملل کشورهای فرانسه، ترکیه و آلمان بیشترین حضور را دارند و از آمریکا هم تنها 2 فیلم حاضر است. نکته مهم درباره بخش بین‌الملل این است که توجه به سینمای غیرهالیوودی، نباید تنها به کاهش نمایش فیلم‌های آمریکایی و در مقابل افزایش نمایش فیلم‌هایی از سایر کشورها محدود شود. بلکه باید پا را از این فراتر نهاده و علیه سینمای جنگ‌طلب و پرزرق‌وبرق آمریکا جریان‌سازی کند. به این معنی که در مقابل سینمایی که انسان را به ضد انسانیت مادی‌گرایی، خشونت و زندگی غیراخلاقی و دور از دین و معنویت دعوت می‌کند، جشنواره فیلم فجر باید تبدیل به مرکزی برای حضور و معرفی فیلم‌های منادی انسانیت، صلح‌طلبی، معنویت و عدالت جهانی باشد.
گزیده‌ای از حرف‌های رسول صدرعاملی در گفت‌وگو با خبرگزاری ایسنا:
حین نمایش فیلم [هر شب تنهایی در سینما فلسطین] در سکانسی که شخصیت ما می‌گوید بی‌آن‌که خودش بخواهد او را به مشهد آورده‌اند، صدای فیلم به مدت پنج دقیقه قطع شد. امیدوارم این ماجرا اتفاقی بوده باشد.
گزیده‌ای از حرف‌های حسینعلی لیالستانی درباره «می‌زاک» به خبرگزاری مهر:
انتخاب بازیگران بر اساس قابلیت‌های آنها انجام شده نه فقط به خاطر تأثیری که بر فروش فیلم دارند. ترکیب بازیگران فیلم امتیاز «می‌زاک» است و بازی‌هایی متفاوت از این بازیگران می‌بینیم.
حاشیه اکران فیلم «وقتی همه خوابیم» در سینما استقلال به نقل از روزنامه بانی فیلم:
پس از پایان این فیلم که با استقبال بسیار زیادی روبه‌رو شده بود، بین دو تن از تماشاگران ـ یک موافق و یک مخالف ـ دعوای شدیدی درگرفت که به زد و خورد انجامید.
نظر شما