و مریدان نعره‌ها زدند و جامه‌ها دریدند

مسعود کرمی: نشست مطبوعاتی داوران بخش سینمای معناگرا در فضایی فطرت‌بنیاد و سرشار از معنا برگزار شد؛ ظاهراً برگزارکنندگان جشنواره حسابی دور دنیا گشته و فرنگی‌هایی را اکتشاف کرده بودند که روحشان را به هالیوود‌ ملحد نفروخته و چنان تشنه عمق معنا و کنه ذات و جلوات اشراق باشند که «همه سینمای ایران را مدافع هویت و ارزش‌های انسانی» بدانند. داوران این بخش هر کدام در باب معنویت و ارزش‌های پامال شده‌ انسانی سخن‌ها راندند؛ راک دمرس (کانادا) با اشاره به تحقیقات دانشمندان گفت: ما فقط پنج درصد اتفاقات دنیا را درک می‌کنیم، بنابراین تلاش می‌کنیم با این نوع فیلم‌سازی به واقعیت‌های دیده نشده بپردازیم، بعد هم مدعی شد ریشه همه فیلم‌ها در همه کشورها یکی است و تلاش همه، برای رسیدن به معنویت و بازسازی ارزش‌های انسانی است. یواخیم اشلگل (آلمان) که معنویت‌ستایی‌اش گل کرده بود گفت: معنویت پدیده‌ای است که کاملاً به ماده بستگی دارد. واقعیت دو وجه دارد؛ درونی و بیرونی و این نوع سینما می‌خواهد واقعیت درونی آدم‌ها را نشان دهد. خوشحالی نیکلا مارجینیانو (رمانی) از این‌که توانسته به ایران بیاید و فیلم غیر امریکایی ببیند، چرا که هشتاد و نه درصد فیلم‌هایی که در کشورش می‌ببیند، امریکایی است، منتقدان ایرانی ستاینده هالیوود را از گمراهی نجات داد و به‌شان فهماند که باید قدر سینمای ایران را بدانند. جاوید جعفری (هند) هم با یک جمله معنویت را ختم کرد: سینمای معناگرا سینمایی است که از درونمان راهی برای درمان بیرونمان پیدا کنیم. دقایقی به پایان نشست نمانده بود که خبرنگار ایکنا با دو سئوال جماعت را غریق بحر مواج معنویت کرد؛ چرا نگاه سینمای غرب به اسلام نامناسب است؟ آیا رقص‌های سنتی هندی نشأت‌گرفته از تفکرات دینی این سرزمین است؟ مجری که ظاهراً معنویت بارش نبود، وقت را اندک و سئوال‌ها را بی‌ربط خواند اما خبرنگار درجستجوی حقیقت سراغ ایل‌بیگی رفت؛ از ایل‌بیگی اصرار و از مجری انکار، درنهایت حرف جناب شاه‌حسینی فصل‌الخطاب و سئوال مطرح شد. پاسخ‌های حضار بماند اما جمله جاوید جعفری (وظیفه کشورهایی مثل ایران اسلامی در مواجهه با غرب نشان دادن اسلام واقعی است) یک تشویق جانانه کم داشت که جناب شاه‌حسینی با گفتن یک بارک‌ا... حق مطلب را ادا کرد. در این نشست تنها جای حسین آقا حلاج و ابوسعید خان ابوالخیر و آقا شهاب سهروردی و جماعت مریدان کم بود که نعره‌ها بزنند و جامه‌ها بدرند از این‌همه حقیقت که روی زمین مانده بود بی‌مریدان روشن ضمیر. جایشان سبز.