■ گزیده‌ای از ستون طنز روزنامه کیهان، نوشته اسرافیل چیزبل برگ:
خبرنگار لومند کرج پرسید: ما به جام جهانی می‌ریم یا نه؟ که پروین هم گفت: ما باس چک اولو محکم بزنیم؛ شوما وقتی چهل‌وهشت دقیقه طول می‌دی که بگی این پسره عاشق اون دختره اس خب دیگه کی می‌شینه تا آخر فیلمو بیبینه؛ فیلم اگه فیلم باشه با چهار تا یه پا دو پا باید بزنه تو 18 حریف... خب بلد نیستیم بسازیم اونام ما رو بازی نمی‌دن... اوس... اوس... چی چی بود این؟ آهان اسکار بهمون نمی‌دن!
جعفری جلوه، معاون سینمایی وزیر ارشاد هم با انتقاد از روزنامه کیهان شعر تازه خود را سرود ولی در اختیار ما قرار نداد که ما به زور ازش گرفتیم و در اختیار خودمان قرار دادیم:
سینما نگو یه دسته گل
خوب و تمیز؛ تپل مپل
می‌زنی زمین هوا می‌ره
نمی‌دونی تا کجا می‌ره
ما این سینما رو نداشتیم
مشقامونو نوشتیم
خدا به مون یه فیلم
درباره الی داد...
حالا دست کی بالاست؟؟
■ گزیده‌ای از یادداشت سامان استرکی درباره «صندلی خالی» در ماهنامه فیلم:
سینما سینماست! سینما سینما نیست؛ اسب است! اسب حیوان نجیبی است اما تا کی و کجا تاب افسارکشیدن سواران ناشی را می‌آورد و خود را به همراه سواران نابلدش به ته دره نمی‌اندازد، نمی‌دانم. می‌دانم ایمان دارید که نجابت یادگرفتنی نیست؛ پس لااقل شما به احترام اسب‌های بی‌گناه این سواران، موبایل‌هایتان را خاموش کنید... هی! بدو حیوون! مسابقه شروع شده!
■ گزیده‌ای از یادداشت تقی دژاکام در روزنامه کیهان، درباره اجرای سمفونی انقلاب اسلامی در اختتامیه بخش بین‌الملل:
اجرای سمفونی انقلاب اسلامی یک موفقیت بزرگ دیگر در کارنامه فرهنگی دولت نهم بخصوص در جشن 30 سالگی انقلاب کبیر اسلامی است که چشم بستن بر روی آن غایت ناسپاسی است.
■ گزیده‌ای از مطلب نیما حسنی‌نسب در روزنامه فرهنگ آشتی:
جدول برنامه‌های بخش سینمای ایران سینما فلسطین نکته عجیبی دارد که طی این‌همه سال برگزاری جشنواره در سینمای مطبوعات و این‌همه تغییرات و تجربه‌های مختلف در تقسیم‌بندی نمایش فیلم‌ها، نوبر است. امسال کار به جایی رسیده که باید بین تماشای دو فیلم در هر سانس تصمیم بگیریم و ناچاریم عطای یکی را به لقای آن‌یکی ببخشیم. به این دلیل ساده و عجیب که فیلم‌ها همزمان در سالن یک و دوی سینما نمایش دارند و من یکی تا حالا ندیده‌ام کسی بتواند همزمان در دو سالن یک سینما حضور پیدا کند. اگر برنامه‌ریزان جشنواره روشی برای این کار سراغ دارند، به‌شدت استقبال می‌کنیم. در غیر این‌صورت و در شرایطی که فرض کنیم پیشرفت تکنولوژی هنوز به جایی نرسیده که بشود حضور جسمانی را هم مثل روح متکثر کرد، اگر کسی بخواهد ببیند کار پوریا آذربایجانی بعد از «روایت‌های ناتمام» پیشرفت کرده یا نه، باید از خیر دیدن فیلم آخر سیروس الوند بگذرد.
■ گزیده‌ای از یادداشت مسعود ده‌نمکی درباره «اخراجی‌های 2» در ماهنامه فیلم:
این که می‌گویند هر فیلم حدیث نفس کارگردانش است، حقیقتی بدیهی است که با اندک دقتی بی‌غرض! در قطعات پازلی که در سینما پلان می‌نامند و چیدمان این قطعات یا پلان‌ها که در نهایت بر پرده نقره‌ای شکل می‌گیرد و تعمق در مرام و شخصیت‌ها قابل درک و رؤیت است... دست نگه دارید تا کسی در اعتراض به فیلم خودش را آتش نزند. باور کنید اخراجی‌ها فقط یک فیلم است!
■ گزیده‌ای از مصاحبه پرویز شهبازی با هفته‌نامه جهان سینما:
معتقدم ژانر نوار از بین رفته است و هر کارگردانی که ادعای ساخت نوار دارد شوخی می‌کند... فیلم نوار ویژگی‌های خاصی دارد و اصلاً در سینمای جهان هم ژانر نوار به فراموشی سپرده شده است و آخرین فیلم نمونه‌ای این ژانر «محله چینی‌ها» به کارگردانی رومن پولانسکی بوده است.
■ گزیده‌ای از یادداشت قاسم حداد اصفهانی در روزنامه کیهان:
من با فیلم‌های «تهمینه میلانی» خیلی موافق نیستم و با برخی آثار او صددرصد مخالفم. با این حال جسارت او در شکستن قداست سوپراستارهای هرزه را ارج می‌نهم... میلانی در قبال جوانان شیفته سوپراستارهای هرزه مادرانه عمل کرده.
■ گزیده‌ای از مصاحبه حسینعلی فلاح لیالستانی با هفته‌نامه جهان سینما:
«می‌زاک» یک اثر جهان شمول است... فروتن در «می‌زاک» کاراکتری بسیار عادی، ساده و پاک دارد. یک جوان ساده با یک جوان منگل خیلی فرق می‌کند... به صورت قابل ملاحظه‌ای در «می‌زاک» به سینمای مورد علاقه‌ام نزدیک شده‌ام. 10 سال بود که از فیلم‌سازی دور بودم و این 10 سال کمک زیادی به من کرد تا در مورد سینما فکر کنم. تلاش کردم در این مدت به نوع نگاه دوستان مطبوعاتی و همکاران سینمایی توجه کنم تا سینمای خودم را تکامل ببخشم و «می‌زاک» یک اثر متفاوت در کارنامه فیلم‌سازی‌ام است.
■ گزیده‌ای از یادداشت عبدالرضا کاهانی درباره «بیست» در ماهنامه فیلم:
همه هم و غم من این بود که چطور 10 روز مانده به آغاز فیلمبرداری واقعیت را به عوامل فیلم بخصوص پرویز پرستویی بگویم... در آن ده روز رنج از دست دادن مادرم را ـ که از سخت‌ترین رنج‌هاست ـ با فشار وارده قیاس می‌کردم و به این نتیجه می‌رسیدم که رنج یافتن سرمایه‌گذار بیش از غم از دست دادن مادرم است... نمره 20 متعلق به آدم‌هایی است که سرمایه‌های انسانی خود را بی‌دریغ در اختیار فیلم گذاشتند و بیست‌ترین آنها بی‌تردید پرویز پرستویی است.
■ گزیده‌ای از حاشیه‌های مراسم اختتامیه بخش بین‌الملل به نقل از روزنامه بانی فیلم:
اکبر عالمی، مجری برنامه پیش از اعلام برندگان گفت ابتدا از جایزه‌های کم‌اهمیت شروع می‌کنیم تا جایزه‌های مهم!
■ گزیده‌ای از گزارش اختتامیه بخش بین‌الملل به نقل از روزنامه اعتماد ملی:
بهرام بیضایی در حالی که جایزه‌اش را از دستان محمدرضا جعفری جلوه، مجید شاه‌حسینی و محمدمهدی عسگرپور دریافت می‌کرد، گفت: متشکرم از تمام کسانی که برای ساختن این فیلم و برای راه‌اندازی آن زحمت کشیدند و از تمام کسانی که برای رسیدن روی سن پاهای آنها را لگد کردم، تشکر می‌کنم.
نظر شما